Vier weken weg – dat noemen we vakantie, geen reis. We zijn het er een keer over eens geworden dat voor ons de grens zo rond de drie maanden ligt, en daar komen we bij lange na niet aan.
Vakantie dus, en wel in de United States of America.

Op vakantie houden we alleen een papieren dagboekje bij. Maar omdat de voorbereidingen, de spanningen en de reacties van mensen om ons heen meer als reis voelen dan als vakantie, hebben we ervoor gekozen toch dit weblogje te beginnen.
De onzekerheden en vragen die we bij andere fietsreizen niet hebben en nu wel, hebben deels betrekking op het 17 maanden oude stuiterballetje dat we in een kar meetrekken. In Nederland vindt ze het geweldig in de fietskar, gaat ze graag op avontuur, en speelt ze overal en met iedereen. We verwachten veel tijd en aandacht aan haar kwijt te zijn, maar voorzien geen grote problemen, zolang we ons aan haar schema aanpassen, zorgen voor eten en drinken, schaduw, speeltijd en slaap. Het zou zelfs goed kunnen dat ze voor ons sneller ijs breekt en deuren opent.

Wat iets meer een gok is, is mijn fysieke gesteldheid. Hoe goed kan ik fietsen met flink meer bloed dan normaal dat allemaal rondgepompt moet worden en een evenredige toename van mijn zuurstofbehoefte, nieren die harder moeten werken, zenuwen en bloedvaten die klem kunnen komen te zitten, en nauwere luchtwegen door opgezwollen slijmvlies? Hoeveel last heb ik van de verwachte hitte en de droogte? Hoe goed is er aan verse groenten en fruit te komen in de woestijn, iets waar ik normaal probleemloos een paar weken zonder wil doen, maar nu toch liever zo kort mogelijk?
Nee, ik ben niet ziek: ik ben zwanger.
Hoe is het om weken achter elkaar te fietsen met een buik van 17 tot 21 weken zwangerschap? Hoe slaapt het? En vooral: wat vindt het wezentje in mijn buik er van?
Ik heb een lelijke verstelbare stuurpen gekocht, en mijn barends zo gedraaid dat ik ze kan gebruiken om af en toe even écht rechtop te zitten. Mijn kleine dunne self-inflatable matje heb ik aan onze dochter gegeven, voor mezelf een nieuw en een stuk dikker luchtmatrasje aangeschaft. Robert neemt de kar en óók minstens de helft van de overige bagage. Onze geplande dagafstand hebben we flink naar beneden bijgesteld. De route hebben we beter bestudeerd dan gewoonlijk. En mentaal houden we rekening met de mogelijkheid dat we stukken met ander vervoer doen.
Dan moet het toch lukken?
Overschatten we onszelf? Of overschatten we juist de beren op de weg?
(Gelukkig zijn er daar niet zo heel veel van in Utah en Colorado, en zijn het alleen zwarte beren (if it’s black, fight back. If it’s brown, lie down)

Niet iedereen zal in mijn zwangerschap-op-reisdetails geïnteresserd zijn, maar een aantal mensen specifiek wél. Ik kon zelf maar weinig ervaringsverhalen vinden van fietsende zwangere vrouwen. Om de niet-geïnteresseerden te ontzien, maar toch mijn ervaringen te delen met diegenen die er wel behoefte aan hebben, zoals ikzelf een aantal maanden geleden, zal ik dit steeds duidelijk gescheiden onderaan elke bijdrage plaatsen.

Zo, tijd om de laatste spullen in te pakken. Laatste western kijken om ons nog eens te verlekkeren aan de indrukwekkende rotsformaties waar we hopelijk straks tussendoor fietsen (The Searchers is oud, maar een aanrader).
En dan eerst die 11 uur durende vliegreis.