Voor onze eerste fietsdagen hadden we de keuze uit:
1. Een pas van 3000 m hoogte (start op ong. 1000 m), de Guardsman pass. Voor de wielrenners: specificaties vergelijkbaar met die van de Col de la Croix de fer, tegenwoordig buitencategorie in de Tour de France;
2. Een stuk drukke snelweg met slechte ‘shoulder’ (vluchtstrook);
3. Zeventien km om over matige kwaliteit onverharde weg;
4. Meer dan 100 km door stedelijk gebied.

De kar maakt alle keuzes in verschillende mate minder aantrekkelijk – de keuze valt op de pas.

Die valt niet mee. Maar na een middag, een onverwacht koude nacht op een camping zonder douches maar met kolibrie, en een ochtend; na veel pauzes en trailmix-repen, één lekke band (door de hitte?), aanmoedigingen van een stuk of tien racefietsers en heel veel passerende auto’s, komen we aan op de pas.

Wat wel meevalt: Lotis vindt het rijden in de kar geweldig, ze kruipt er zonder aanmoediging in. We hoeven ons nauwelijks aan haar ritme aan te passen, het gaat eerder andersom.

De buik
Klimmen valt tegen. Wiesje zit veel eerder aan haar maximum, en gaat langzaam. Ongeveer net zo hard als Robert met kar, wat op zich natuurlijk prima uitkomt. Als ze stopt duurt het veel langer voor hartslag en ademhaling weer op orde zijn. Een als ze hongerklop krijgt, komt die soms volledig onverwacht en kan ze nog maar een paar meter verder fietsen, waar dat gewoonlijk toch nog wel even ging. De reepjesvoorraad gaat hard.

Eerste twee dagen op Strava:

Salt Lake City naar Spruces campgrounds
Spruces naar begin Uinta-Wasach-Cache

Lotis houdt de moed erin bij een pittige klim:

Het begin van de lange afdaling richting Soldier Summit: